BESCHOUWINGEN OVER HET FRANS DEEL I

Het is mijn voornemen om aan deze fantastische verdediging een aantal beschouwingen te wijden. De concrete aanleiding is de partij tussen Aran Köhler en Rob Bödicker tijdens het veteranentoernooi, die kort geleden ook op de site van onze club stond. Ik had toen al aangekondigd, naar aanleiding van een vraag van Pieter Oldenhove hoe ver alles nog theorie was, om mijn boek er eens op na te slaan voor het antwoord daarop. Dat komt verder op nog aan de orde. 

Maar eerst dit: Wat is dat toch met het Frans? Er schijnen veel schakers rond te lopen die er weinig mee op hebben. Ik speel het al mijn hele schaakleven, met onderbrekingen, dat dan weer wel. Dat schaakleven begon toen ik het spel van mijn iets jongere zus leerde, die had op school (de Mavo, toen was net de Mammoetwet ingevoerd), tijdens de zogeheten studielessen schaken geleerd. Dat vond ik dus wel een leuk spel, ik geloof dat ik gelijk alle ‘potjes’ van haar won. Mijn eerste schaakboeken waren daarna de pockets van Hans Bouwmeester. In deel 1 werd als opening tegen e4 onder meer het Frans behandeld en daardoor heb ik die verdediging geleerd, ik weet niet meer wanneer de echte liefde is ontstaan…Misschien omdat ik in het Siciliaans af en toe flink van het bord werd getimmerd. Hoe dan ook, de liefde is opgebloeid en ik heb het Frans meer dan eens vervloekt maar de liefde is gebleven. Ik heb geen score bijgehouden, dan zou ik eens in mijn archieven moeten duiken, maar ik heb geloof ik wel een positieve score… 

Het gaat als het gaat om de weerzin tegen het Frans natuurlijk met name om de zwarte loper op c8, die door menigeen als een slechte loper wordt beschouwd. Ten onrechte. Ik citeer Viktor Moskalenko uit zijn Introductie in zijn boek ‘The Wonderful Winawer’: ‘‘I can say that there is no bad French bishop – there are only players who don’t know how to use this wonderful piece!’’
Goed, dit alles ter inleiding. 

In de partij die ik noemde gaat het om de Winawer-variant, die wordt gekenmerkt door de volgende zetten: 1. e4 e6 2. d4 d5 3. Pc3 Lb4. In het hierboven genoemde boek wordt als Anti-Winawer beschouwd de methode waarbij Wit de opmars e4-e5 vermijdt. Dat gebeurt dus ook in de partij waar het nu om gaat. Aran speelde namelijk 4. Ld2. Moskalenko zegt hier het volgende over: ‘‘4. Ld2 is quite a solid line, but this is not enough in an open game. The arising positions are at least not worse for he black side.’’ Zwarts reactie (4. ... dxe4) wordt vervolgens van een uitroepteken voorzien. Het boek geeft vervolgens als theorie 5. Dg4. De zet van Rob (5. ... Dxd4) wordt niet genoemd, dus hier houdt de theorie op (?), als reactie wordt 5. … Pf6 aangegeven, voorzien van een uitroepteken, gevolgd door 6. Dxg7 Tg8 7. Dh6. Het vervolg was blijkbaar geen theorie, gelet op de hoeveelheid blunders die Stockfish aangeeft, maar verzin het allemaal maar eens achter het bord, ik geef het je te doen. Voorlopige conclusie: Frans saai? Niet dus. Strijd vanaf het begin! Ik ben intussen wel nieuwsgierig geworden naar de partij van een aantal jaren geleden (2017?) tussen Aran en Peter Hoekstra om het kampioenschap en hoeveel zetten die hetzelfde was.