De wereld volgens Tom

Ofwel het tweede verslag van het eerste optreden van het eerste.
ENPS 1 heeft in de eerste ronde van de promotieklasse van de SGA 2017-2018 een belangrijke horde genomen op de weg naar het kampioenschap. Caïssa 5 werd met 4,5-3,5 verslagen en daar mocht de thuisploeg zijn handen mee dichtknijpen. Op papier is Amstelveen 3 dat in de eerste ronde van stadsgenoot Amstelveen 4 won nu onze belangrijkste concurrent.

Trad Adrienne nog in de voetsporen van
Spasski, Jildo deed als Fischer: Lxh2?
(ook in díe partij was het Spasski die won)

Het team van sterke Caïssa-spelers die niet op zaterdag in de KNSB willen spelen en daarom ondanks ettelijke kampioenschappen in de SGA blijven spelen was dit jaar flink verzwakt. Vaste waarden als Jacky Blanchard (2197) en Dennis Breuker (2015) waren in ieder geval deze keer nog niet van de partij – naar verluidt waren er vorig jaar wat strubbelingen binnen het team – en dat zorgde ervoor dat ENPS 1 zich wat uitglijders kon permitteren.

De eerste daarvan kwam op naam van Jildo Kalma. Tegen David Laan (1815) stond hij in het middenspel helemaal niet slecht maar hij miste een tactische finesse in een afwikkeling en kon toen direct opgeven. Ik koos tegen Jurgen Stigter (1928) voor een verkeerde strategie die een paard van mij in de problemen bracht. Ik had met pionverlies kunnen wegkomen met kansen op remise maar koos voor een stukoffer. Stigter speelde de technische fase echter uitstekend en ik kwam er niet meer aan te pas.

Daarbovenop kwam nog de tegenvaller dat Peter Hoekstra niet won. Zijn tegenstander Nirav Christophe (2143) kwam met wit slecht uit de opening en besloot op een gegeven moment zijn dame te offeren of hij gaf hem eigenlijk min of meer weg want de engine telt direct 4 punten op bij de waarde van de stelling van Peter. Helemaal zeker ben ik er niet van want het handschrift van de zwartspeler was voor mij niet goed leesbaar maar volgens mij stond het na 20 zetten zo:

Zwart dreigt 21.. Pe2+ maar dat negerde Christophe dus en als ik nu naar deze stelling kijk kan ik me moeilijk voorstellen dat Peter het daarna nog zwaar kreeg maar dat gebeurde wel en even later zat er niet meer in dan een eindspel met ongelijke lopers dat in remise eindigde.

Dat waren de tegenvallers van de avond; van nu af aan zat het ENPS louter mee.

Aran Köhler was door teamcaptain Ronald Post uit tactische overwegingen op bord 4 geplaatst. Hij won op dat bord van Barbara Spendal (1874) die hem lange tijd goed partij bood. Köhler moest in de opening een stuk offeren om groot nadeel te vermijden, daar besloot hij dan ook toe, waarna het volgende eindspel overbleef:

(stand na 14. Lxg6)

Spendal staat hier nog ietsje beter volgens de engine maar verbruikte in het vervolg te veel tijd. Dat werd haar tegen een bekwaam tacticus als Köhler uiteindelijk fataal. In de tijdnoodfase ging ze snel ten onder.

Francisco Iglesias Hernandes speelde op bord 2 tegen Tigran Spaan (2060). Op een gegeven moment gaf ik geen cent meer voor zijn stelling: hij stond weliswaar een stuk voor maar Spaan had een sterke koningsaanval. Iglesias dacht lang na en wist door het stuk terug te geven het initiatief over te nemen. Hij bereikte zelfs een gunstig toreneindspel dat echter niet te winnen was.

Dit was het moment dat ik naar de keuken ging om met Bert een biertje te drinken op de slechte afloop. Steve Michel en Peter Nitschke waren nog bezig en ik verwachte niet meer dan een half punt uit die 2 partijen en dan zouden we de wedstrijd met 3-5 verloren hebben. Groot was ook mijn verbazing toen een tijd later vrolijke ENPS-ers de keuken binnenkwamen . Zowel Peter als Steve hadden gewonnen! Ik heb er overigens geen verklaring voor waarom Peter in de interne gewonnen stellingen over het algemeen niet wint en in de externe slechte stellingen wel. En waarom Steve in de interne solide speelt en in de externe vooral een handige rommelaar blijkt.

Maar daar ga ik me nu verder niet druk over maken. En vooralsnog blijkt het een goede keus van het bestuur om na enkele mindere jaren teamcaptain Niek Verweij te vervangen door Post. Ervaring op het hoogste niveau is nu eenmaal een belangrijke factor, zie ook de ontwikkelingen bij Ajax van de laatste tijd.

(Nitschke – Peter Hoomans (1889)

opluchting bij Ronald, Steve en iedereen!

Materieel staat het gelijk maar de zwarte stukken werken veel beter samen dan de witte, het paard op b2 heeft geen velden en de tweede rij van wit is kwetsbaar als daar torens binnenvallen. Peter won het echter zonder veel problemen. Steve maakte het tegen Wim Nijenhuis nog bonter. Zijn partij is al gepubliceerd in het verslag van Ronald Post. Nijenhuis raakte in gewonnen stelling volkomen de draad kwijt, Steve had ergens een stellingsgelukje (in een variant die beide spelers wellicht niet helemaal konden overzien stonden alle stukken van zwart ineens goed) dacht ik en het eindspel speelde hij prima.

Tom Bottema