ENPS wint SGA Beker

We hebben gewonnen! Dik gewonnen ook nog! Hoera!!
Als je naar de ratinggemiddelden kijkt lijkt misschien dat de winst enigszins voor de hand lag, maar het tegendeel is waar. Wij waren de underdog. Op één bord hadden we groot ratingoverwicht, maar op de drie andere borden waren wij de zwakkere:

ENPS             1985 - Amsterdam West      1960   3-1
Arnth van Tuinen 2006 - Jan Schuur          2023   1-0
Tom Bottema      2195 - Robert Scheermeijer 1932   ½-½
Sanne Visser     1916 - Paul Scheermeijer   1962   ½-½
Bas Jonkers      1824 - Piet Kooiman        1922   1-0

Voor het verloop van de op-en-top-spannende avond verwijs ik naar het twitterverslag hiernaast in de rechterkolom. Partijen volgen vast nog. Statistieken en lofdichten die alle heldendaden bezingen ook. Maar eerst wil ik even inzoomen op Bas.

Bas, vandaag is hij jarig ook nog, had voor de wedstrijd al aangekondigd dat hij het het zwaarst zou krijgen, met zwart én met het grootste negatieve ratingverschil.

Dezelfde Bas wees me twee maanden geleden op een interessante kwestie, die erg leuk is voor nerds en andersoortige hele en halve autisten. Omdat me die groep in de schaakwereld goed vertegenwoordigd lijkt, neem ik even uitgebreid tijd voor het volgende:

In de Amsterdamse bekercompetitie tellen punten aan hogere borden zwaarder dan die aan lagere borden. Deze regel geldt alleen voor de situatie dat het 2-2 gelijk wordt. Stel je team scoort aan de borden 1, 2, 3 en 4 resp. ½, 1, 0 en ½, dan ga je door. Zo geredeneerd is bord één dus het belangrijkste bord, en bord vier dus het minst belangrijk. Maar is het verschil in belangrijkheid tussen de opvolgende borden steeds even groot? je zou misschien denken van wel.

Bas, als rechtgeaarde schaker natuurlijk ergens vast verankerd in het autistisch spectrum, heeft eens alle mogelijke uitslagen uitgeschreven in een Excel.
Dat wordt zoiets als

1 1 1 1
1 1 0 ½
0 1 0 ½
½ 1 0 ½
. . . .

..maar dan dus netjes geordend en volledig. Er blijken 81 verschillende uitslagen mogelijk. Eén daarvan is
½ ½ ½ ½
en dat is dan een echt gelijkspel, maar bij 40 mogelijkheden gaat het ene team door, en bij de andere 40 mogelijkheden het andere team. De kwestie is nu:
Welke moeite moet een team doen om een nederlaag op een ander bord te repareren? Stel dat je eerste bord verliest. Dan zijn er deze mogelijke uitslagen waarmee het team toch doorgaat:

0 1 1 1
0 ½ 1 1
0 1 ½ 1
0 1 1 ½
0 1 1 0

dat zijn dus 5 mogelijke uitslagen.

Als je ditzelfde doet voor bord twee dan zijn er 6 manieren om toch door te gaan. En als bord 3 verliest zijn er 7 manieren om toch door te gaan. Dus als bord 4 verliest zijn er ..... niet 8 maar 10 manieren om het verlies te 'repareren'. Zo geredeneerd is bord 4 dus nog minder belangrijk dan je op eerdere grond al zou aannemen. Heel apart eigenlijk.

Bas zelf nam gisteravond plaats op dit onbelangrijke laatste bord. Maar vergeet bovenstaand verhaal, de theorie legt het af tegen de praktijk. Bas scoorde juist een zeldzaam belangrijke overwinning!! Hoewel 100 Elopuntjes minder dan de tegenstander, sloeg hij met rake klappen dwars door de witte stelling heen (mail me je partij Bas, ik zet hem hier graag onder).  Hiermee werd het moreel van de tegenstanders stevig gedeukt. Doordat Bas' punt al vroeg in de avond werd gescoord keken de mannen uit West continu tegen een lelijke 1-0 achterstand aan. Psychologisch lag de druk bij Amsterdam-West. Wij hadden genoeg aan 3 remises. Maar zij móésten winnen op een ander bord. Toen dat niet lukte bij Sanne en Tom, die het beide zwaar hadden gehad (oei oei wat liet Tom ons zweten) kon hun eerste bord niet anders dan doorspelen. Arnth, die het kat-en-muis spel bij uitstek vakkundig en tot in de puntjes beheerst pakte koelbloedig het punt. En zo werd het dus nog een hele mooie 3-1 eindstand ook.

Niek