De Wraak Van Het Biggetje

Iedere partij is een geschiedenis met twee gezichten: het heldenepos van de winnaar is de tragedie van de verliezer. De winnaar krijgt nieuwe energie en hervindt zijn zelfvertrouwen. Hij liefkoost zijn partij als ware het zacht fluweel, terwijl de bedwelmende geuren van het succes een euforie veroorzaken die maar voortduurt, totdat nieuw verlies roet in het eten gooit. De verliezer raapt bedroefd en eenzaam de gruzelementen van zijn ego bij elkaar. Ondertussen bonken de herinneringen als een dronken dweilorkest door zijn hoofd.

Niettemin laat ik mij er graag op voorstaan een uitstekend verliezer te zijn, ik heb hier tenslotte meer ervaring mee dan gemiddeld. In het verliezen ben ik een heuse uitblinker geworden. Hoe erg het ook moge zijn voor sommigen, het raakt me niet, ik sta er gewoon boven. Ik vertel hierover graag: aan degene die net van me gewonnen heeft om zijn goede humeur wat te temperen, maar het allerliefst wrijf ik het onder de opgetrokken neus van de strebende, ambitieuze schaker die pronkt met zijn ijdele succesjes.

Verliezen, daar kan ik dus héél goed mee omgaan. Maar, als ik eerlijk ben, zijn er tegenstanders waarbij ook mijn nobele geest een traantje moet wegpinken. Neem bijvoorbeeld Jan de Vries. Jan en ik zijn 'vrienden' – soms ben ik wel eens bang dat ik eigenlijk geen betere vrienden heb - maar een verliespartij tegen Jan voelt verschrikkelijk. Ik heb er inmiddels zoveel moeten verwerken, dat de glimlach waarmee hij mij verwelkomt mij bekender voorkomt dan mijn eigen huiskamer. 'Zo Rimme, mag je het weer eens proberen?' smaalt Jan. En ja hoor, daar ga ik weer, vruchteloos bij voorbaat en ozo knullig! Wolf Jan blaast het huisje van biggetje Rimme omver alsof het een verjaardagskaars is. De achteloosheid waarmee het klusje geklaard wordt, is ronduit beledigend. 'Ach vriend, het blijft maar een spel!' sust de wolf. 'Neenee, geeft niks, ben je gek, ik kan hier heel goed tegen hoor!' pruttelt het biggetje. De woorden hebben na al die jaren echter geen effect meer, de wond is daar en de pijn onvoorstelbaar. 'Komt hier dan nooit een eind aan?' vraag ik mij vertwijfeld af.

Maar afgelopen vrijdag was het dan zover. Na jaren van vernederingen had het biggetje eindelijk een echt huisje gemetseld en werd de wolf in de pan gehakt. De overtuigende overwinning volgde op een zeldzame remise in het vorige seizoen, waarop de wolf deze avond prompt een schapenvachtje had aangetrokken: 'Oh nee, ik moet tegen Rimme' piepte hij, 'ik kan het wel vergeten jongens!' Deze geveinsde angsthazerij bleek geen effect te hebben. Na wat zwak ingezette briesjes van de wolf stond niets de Wraak Van Het Biggetje meer in de weg. De overwinning was zoet geurend en verpletterend, de blijdschap amper in te houden. Inderdaad, de euforie heeft mij nog steeds in zijn greep en het voelt fantastisch! Uiteraard licht ik het verloop van de partij graag toe voor wie dat maar horen wil, ik ben namelijk van onderwerp veranderd, althans voor even...

Rimme