ENPS in de jaren ’90 (deel 1)

Ik kreeg van Eric van Rijkom een stapeltje clubbladen uit de jaren 90 in handen. Erg leuke ENPS-historie verpakt in kneuterig opgemaakte, slecht gekopieerde, maar met heel veel liefde en energie gemaakte krantjes. Ze staan bomvol informatie, en veel klinkt me enigszins bekend in de oren. Ik zag dat ik zelf vanaf 1998 in de lijsten begon voor te komen, en die jaren negentig-sfeer ken ik nog wel een beetje. Zoals dat gaat met de oude media zijn ze niet vrij toegankelijk zoals de nieuwe, neem nou ons blog. Daar ga ik wat aan doen. Ik ga alles lezen en zal er een stukje over schrijven zodra ik iets leuks tegenkom. Dat gaat een hoop stukjes opleveren!

Het oudste blaadje is van 15 maart 1991. De openingszinnen zijn prachtig. Secretaris Paul Duchateau schrijft namens het bestuur:
   “Het gaat goed met ENPS. Het gaat verschrikkelijk goed met ENPS”...
Heerlijke woorden, temeer omdat ze gelukkig nog steeds actueel zijn, 22½ jaar na dato kunnen we letterlijk hetzelfde zeggen!
... “Misschien gaat het wel te goed met ENPS. Het bestuur kan de ontwikkelingen nauwelijks bijbenen.” Vervolgens somt Duchateau in 16 punten en in 2 a4tjes op waarom dat zo is. De eerste drie punten zijn:

We gingen van 23 naar meer dan 40 leden in minder dan een half jaar tijd. Beginnelingen maken hun opwachting, sterke schakers (Jan Velde) zijn aangetrokken, oude getrouwen teruggehaald.

We hadden één team, nu staan er twee klaar voor promotie en voor het komend jaar willen we er minstens drie.

De bridgers zijn er bij gekomen (...)

In de daarop volgende punten lees ik dat Jan Velde trainingen geeft volgens de methode Van Wijgerden en Café Quibus sponsor is geworden waarmee “ENPS een van de goedkoopste verenigingen van Amsterdam is geworden, het scheelt de leden 25 gulden per jaar”. Van 6 tot 8 september 1991 wordt er een zeilweekend georganiseerd. “Als dát niet gezellig wordt...”
Een ander noemenswaardig punt:

We zijn in onderhandeling met een aantal sterke schakers om voor ons de SGA-cup te pakken, zodat we die een jaar lang als onze troffee in de Quibus kunnen laten schitteren.

Later blijkt dit een grapje te zijn (denk ik). Duchateau zegt o.a. in onderhandeling te zijn met ROM ‘84 van Louwman, een computerteam. En er staat nog veel meer, het houdt niet op: matches, reclame, evenementen, etc. De turbulentie en het positivisme spat er van af. Voor sommigen gaat Duchateau te hard lijkt me, want hij schrijft ook “We hopen dat de leden meegaan in de geestdrift van het bestuur, al zal dat niet altijd gemakkelijk zijn en weten we niet precies waar we uitkomen”

Sjonge jonge. 1991 is klaarblijkelijk een keerpunt in de ENPS-geschiedenis. Als ik het goed begrijp hadden we dus in 1990 maar één extern team. Nu hebben we er vijf. Die vijf zaten vorig seizoen soms nog wat krap in de spelers, maar dit jaar lijken we er meer dan genoeg te hebben. Nou, dáár zijn we dus uitgekomen, Paul Duchateau. Chapeau! En die SGA-cup hebben we ook. Geen grapje!

En wat is het knap dat we gekomen zijn waar we zijn want onze groei en bloei is geheel tegen de algemene trend in. Ledenaantallen van zowel de KNSB als de SGA kelderen als een dolle. De SGA had in 1999 een externe competitie met 15 poules. Geruisloos is dat aantal gedaald naar 9 in 2013. En de in totaal 113 deelnemende teams namen af tot 76. Grote clubs als Euwe, Dos, Pion, Tal, Probleem, Isolani en vele kleinere zijn er niet meer. Anderen zijn sterk gekrompen zoals Het Grasmat en De Raadsheer. Heel verdrietig allemaal. Maar ENPS floreert!

Nog een laatste citaat. Naar aanleiding van de dadendrang van het bestuur (waar ook Ronald Post in zit) steekt Duchateau de leden een hart onder de riem:
“Wie zich echt ENPS-er voelt heeft hier begrip voor en kan straks aan zijn kleinkinderen vertellen: ‘Daar heb ik aan meegebouwd’ ”.
Nou, ik hoop dat ze meelezen die oud-ENPSers en hun kleinkinderen.

Tot zover deel 1 van ENPS in de jaren ‘90. Waar ben ik aan begonnen. Ik heb nu 2 (!) bladzijden van een dikke stapel ENPS krantjes besproken. Hopelijk heb ik tijd genoeg (en kom ik er thuis mee weg) voor de rest.

Tot de volgende keer, Niek.