Tony in de houdgreep

Ik heb een lijstje met Angstgegners. Van al mijn kwelgeesten in het schaken is Tony zonder enige twijfel de allerergste. Het leed dat hij mij aangedaan heeft is zo groot dat echte revanche niet meer mogelijk is. Al win ik nog honderd keer van hem.

Mijn vreselijkste blunder was op 5 oktober 2001, mijn tweede partij tegen Tony: Je kunt dames verliezen door een offer, laten insluiten of in laten staan, maar zomaar weggeven? 10. ... Dc7?? Onverdedigd? Met zijn loper op g3? Niets ertussen? Op zet 10?! Van niemand heb ik vaker verloren dan van hem. 0-7 kwam ik achter op onderling resultaat, met twee remises op toernooitjes, want zo sympathiek is hij dan ook wel weer. 0-7! Tegen iemand met ongeveer dezelfde en later zelfs duidelijk lagere rating! Steeds - of meestal toch - het beste van het spel, maar dan gaat het toch nog mis. Toch weer. Telkens weer. Om nog maar te zwijgen over datgene waarover gezwegen moet worden.

De geschiedenis achtervolgt de schaker. Bij het begin al op wraak belust. Op zijn hoede of vol angst? Ik bereik een voordelige stelling. Natuurlijk, ik ben immers beter. Maar mijn bibberende hand gaat onherroepelijk een keer misgrijpen. En die tegenstander, die duivel loert op zijn kans en slaat onverbiddelijk toe. In sommige gevallen is de stelling daarna eerst nog even in evenwicht. Hij biedt remise aan, hij is de beroerdste niet. Vol walging wordt het aanbod afgewezen. Er is maar een uitslag mogelijk.

Mijn eerste overwinning op Tony was op 26 januari 2007, in mijn zevende jaar op de club. Het ging in 74 zetten. Alleen mijn randpion was nog over.

Gelukkig, of helaas, is zijn niveau de laatste jaren een stuk achteruitgegaan. Ik heb mijn score inmiddels behoorlijk opgekrikt. Vrijdagavond bood hij bijzonder weinig weerstand. Er was geen sprake meer van de immer sluimerende dreiging, zijn hand boven het bord als het zwaard van Damocles. Er was niets om bang voor te zijn. Voor het eerst heb ik hem echt verpletterd, vermorzeld. Het staat nu 7-9, met drie remises. Misschien kun je even meegrinniken om de stelling na mijn voorlaatste zet, 28. g3-g4. (Geniepig, vond Ron.) Ik wou hem mat zetten met de toren van f1. Verzin nu maar eens een zet voor zwart. Thuis dacht ik dat hij alleen nog een zet kon met de a-pion. Fritz vindt het ook hopeloos, maar beveelt nog wel een torenzet aan, Tc8 bijvoorbeeld. Tony speelt 28: ... Lf6. Mijn plannetje gaat niet door. Maar 29. Dxe8 is een correct dameoffer.

Bas