Rimme houdt zich op de hoogte.

Een komkommerende zomerperiode, al weken bladstil op het blog. Uitgelezen moment om jullie te informeren over mijn Spaanse wederwaardigheden. Het wordt tenslotte tijd!
Sinds een jaar woon ik in een dorp (Cercedilla), gelegen op 1100 meter hoogte in de nabijheid van Madrid. Middelgroot, met veel bezoekers die meegenieten van de bergachtige omgeving, bossen en frisse lucht, wordt er ook hier geschaakt. En wie te kennen geeft belangstelling te hebben komt al gauw in aanraking met een verzameling eigenzinnige individuen.
Rafael, houder van de boekwinkel in het dorp en daarnaast gerenommeerd schrijver van romans, is zo’n liefhebber. Zijn winkel ligt naast die van de bakker en als ik onaangekondigd binnenstap, schuift hij de administratie opzij en komt er een schaakbord tevoorschijn. Rafael schaakt behoorlijk, maar vooral zijn humor is onverslaanbaar. Daarbij zet hij desgewenst een kopje thee en kan er worden gerookt.

Rafael

Eventjes rijden met de auto heb ik mijn tweede schaakclub gevonden: Colmenarejo Chess Club. Daar houdt voorzitter Alvaro, type ijzervreter, met veel enthousiasme en gezag een klein gezelschap hobbyschakers bij de les. Thuiswedstrijden – dus tegen een bezoekende vereniging – gaan er stipt op tijd van start, zonder pardon drukt Alvaro op de knoppen. Tijd loopt en wie te laat is heeft pech, met increment welteverstaan. Een interne competitie hebben ze niet, in de plaats waarvoor Alvaro voor- en najaarstoernooien organiseert die worden uitgesmeerd over een zevental zondagochtenden. Bijtijds naar bed en vroeg opstaan.

Alvaro

Uitwedstrijden zijn hier bewerkelijker, maar minstens zo leuk, want om op bestemming te geraken doorkruisen we de hele provincie. Met vijf teamgenoten in een auto (past precies), soms meer dan een uur onderweg, komen de verhalen los. Zo vernam ik dat Alvaro ooit ‘godverdomme’ leerde van een kikkerlandse collega op een scheepswerf in Goa en dat Roy – een gepensioneerde Schot die pas net in Spanje woont – naast amateurfotograaf ook een kenner is van metronetwerken; zijn record is 13,5 uur onafgebroken ondergronds, volledig fotografisch gedocumenteerd. Roy verstaat geen woord Spaans.

Na lang twijfelen over de vraag of we hier wilden blijven of niet, zijn we tot de voorlopige slotsom gekomen dat we er nog een jaar aan vast plakken. Ik zal me in deze periode onder meer gaan bezig houden met het opzetten van een schaakschool hier in het dorp (zie: bobbyweb.blogspot.com). Ons bordspel staat hier namelijk middden in de belangstelling. De Spaanse jeugd moet massaal achter het bord om een graantje mee te pikken van al die gunstige effecten die aan het schaken worden toegeschreven; schaakleraren vinden eenvoudig emplooi.
Na dit jaar dalen we weer af naar zeeniveau, zo is het plan. Spanje is leuk, maar Amsterdam blijft trekken. Ik voeg me dan graag weer bij jullie!

Veeeel groeten, Rimme