De avond zou op een gegeven moment ook eindigen en daarmee het ENPS-seizoen. Dat was voor mijzelf extra van betekenis omdat het mijn laatste schaakavond was voor mijn vertrek naar Spanje. Ik had daarom mijn best gedaan erbij te zijn, top gemotiveerd om de ENPS-pijp tot het laatste pufje leeg te roken. Niet voor niets zou het een latertje worden.
Ander feit dat zijn stempel drukte op de avond was de beschikbare drank, of eigenlijk de niet beschikbare drank. Dat wil zeggen, de drank was er wel, maar tegelijkertijd ook weer niet. Johan was er ook niet, altijd een gemis en dan bedoel ik niet alleen voor de koelkast, en die was van mening – zo wist Dick – dat er nog ruim voldoende bier was om de avond door te komen. Volgens onze penningmeester een mooie gelegenheid om een gat te slaan in de voorraad, alvorens het kelderluik een aantal maanden op slot ging. Die drank zou daar anders toch maar verrotten, nietwaar?
En hoe was het dan gesteld met het bier? Nou, goed en slecht tegelijk. Er was weliswaar genoeg, maar het zware soort was overweldigend in de meerderheid, waardoor het erop neer kwam dat het courante pils in een ommezwaai was verdwenen. De slurpers, waaronder ikzelf, waren de rest van de avond aangewezen op de soorten met een alcoholpercentage ver boven de verantwoorde maxima (Chimay, Choufe, Westmalle, Kasteel etc.).
Vanuit deze startblokken kreeg de avond zijn beloop, de uitslagen zijn bekend, om over te gaan in een geanimeerd gesprek in de tuin. En het zal wel aan de zegeningen van het bier hebben gelegen, maar het niveau van de onderwerpen was indrukwekkend! You name it: wiskunde, liefdeloze sex, vrouwen, wetenschap, taal&cultuur, de opvoeding van kinderen, drugs, jeugdherinneringen, tv-shows, voetbal en zelfs de liefde is aan bod gekomen. Wat eigenlijk niet? Alles wat er in een avond in een achtertuin in De Pijp kán worden besproken, ís besproken. En ondertussen werd het later en later, en het bier raakte maar niet op. Plop, plop, plop, en weer was het naderende einde even op afstand gezet.
Dit ging goed totdat De Buurman – of was het Onze Lieve Heer zelf? – het welletjes vond. Plots, uit het niets, klonk daar Zijn stem, onzichtbaar vanachter het gebladerte van de boom: 'heren heren, ja jullie daar, kan het alsjeblieft afgelopen zijn!' Zo sprak De Buurman en tikte ons daarmee streng, maar begripvol op de vingers. Die leuterende schakers is aardig, maar er zijn ook mensen die van slapen houden.
Diegenen die nog over waren keken elkaar aan en wisten wat hen te doen stond. De tijd was gekomen om een punt te zetten achter deze mooie avond. Altijd te kort, maar toch lang genoeg. Terwijl wij ons jasje van de kapstok pakten en op de fiets in de nacht verdwenen, draaide de buurman zich tevreden om. De Pijp zonk weg in een diepe slaap, een zomerslaap.
Welterusten & hartelijke groet,
Rimme
